Grafika Wileńska 1919-1945

Pozycje

• Ruszczyc Ferdynand
  fotografia
• Narębska-Dębska-Kozłowska Barbara
• Żukowski Stanisław
• Żukowska Olga
• Wróblewska Krystyna
• Warakomski Romuald
• Urbanowicz Halina
• Tomecki Bronisław
• Tłomakowski Janusz Berszten
• Stolarczyk Stanisław
• Śmieciuszewska Edmunda
• Siewruk Michał
• Siedlecka-Bukowska Placyda
• Sękalski Józef
• Schrammówna Helena
  Malarka, konserwatorka, pedagog, publicystka, działaczka. Studia na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie rozpoczęła w 1902 roku. Wybrane przez nią kierunki to nauki przyrodnicze oraz pedagogika. W latach około 1901 - 1903 rozpoczęła naukę malarstwa u Jana Bukowskiego w szkole sztuk pięknych i przemysłu artystycznego dla kobiet. Otrzymała wówczas nagrodę za projekt Kilimu. W roku 1904 wyjechała do Monachium. Tam podjęła naukę w Wyższej Szkole Sztuk Zdobniczych. Studiowała sztuki piękne w Paryżu. Po zakończeniu pierwszej wojny światowej jakiś czas uczyła rysunku w szkołach Kielecczyzny. W Wilnie zamieszkała w 1925 roku. Tam do 1939 roku pracowała w Oddziale Sztuki Urzędu Wojewódzkiego. Publikowała artykuły i książki o sztuce ludowej. Działała w Towarzystwie Popierania Przemysłu Ludowego, Bazarze Przemysłu Ludowego w Wilnie. Brała czynny udział w życiu kulturalnym i towarzyskim miasta. Należała do utworzonego w 1933 roku klubu literacko-artystycznego „Smorgonia”. Interesowała się sztuką ludową. Nawiązywała do niej w obrazach malowanych na szkle. Malowała głównie niewielkie obrazy temperą na desce lub tekturze. Uprawiała również malarstwo ścienne. Grafiką użytkową zajmowała się sporadycznie tworząc ekslibrisy. Indywidualna wystawa artystki odbyła się w salonie Garlińskiego w Warszawie w 1925 roku. Wystawiała też gościnnie z Wileńskim Towarzystwem Artystów Plastyków. Podczas II wojny światowej przebywała w niemieckim obozie ewakuacyjnym w Prusach Wschodnich, skąd po ciężkich przejściach wróciła do Olchowej w 1940 roku. Zmarła 18.02.1942 i została pochowana na tamtejszym cmentarzu.
• Sawkowówna-Bołoz Natalia
• Sadowska Maria
• Rouba Michał
  Artysta malarz, grafik, pedagog. Z Wydziałem Sztuk Pięknych USB w Wilnie związał się po I wojnie światowej, uczęszczając na zajęcia w charakterze wolnego słuchacza. Wcześniej w latach 1912 - 1914 studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, uczęszczając m.in na zajęcia do Jacka Malczewskiego. W latach 1923/1924 studiował w Paryżu. W roku 1930 odbył podróż do Włoch. W roku 1920 wraz z mi.in Ludomirem Ślendzińskim i Bronisławem Jamonttem był współzałożycielem Wileńskiego Towarzystwa Artystów Plastyków (WTAP). W założonej przez WTAP Szkole Rysunkowej, przekształconej później w Szkołę Rzemiosł Artystycznych wykładał rysunek i malarstwo. Rysunku nauczał także w gimnazjum nazaretanek w Wilnie. Brał udział w licznych wystawach krajowych i zagranicznych. Michał Rouba w swojej twórczości skupiał się głównie na malarstwie, będąc wybitnym przedstawicielem nurtu romantycznego "szkoły wileńskiej". Malował pejzaże i miejskie widoki w szczególności z Wilna. Zamiłowania do malarstwa pejzażowego uwidoczniły się również w jego drzeworytach oraz drzeworytach barwnych z lat 30 tych. Operował w nich płaskimi plamami o zróżnicowanych barwach i akcentował linię. Stylizacja artysty wyraźnie nawiązuje do XVII - wiecznej rytowanej weduty miejskiej. Przykładem może być tu "Widok Wilna z Pohulanki" z 1935 roku. Nie pozostawał też bez echa w twórczości artysty wpływ krakowskiego drzeworytu modernistycznego wraz z jego nawiązaniami do grafiki japońskiej, czego przykładem są z kolei "Wiosenne drzewa". Na charakterze innych drzeworytów zaważył z pewnością wileński tardycjonalizm.
• Romanowicz Walenty
  Grafik, malarz, konserwator. Na Wydziale Sztuk Pięknych USB w Wilnie studiował w latach 1931–1934. Uczył się w pracowniach B. Kubickiego, L. Sleńdzińskiego, A. Szturmana, B. Jamontta i T. Niesiołowskiego. Naukę grafiki odbywał u J. Hoppena. W 1934 uzyskał absolutorium i zdał egzamin nauczycielski. Następnie podjął na USB studia medyczne (1934-1939). Podczas studiów był również asystentem prof. Michała Reichera w katedrze anatomii opisowej. Prowadził dla studentów Wydziału Sztuk Pięknych USB ćwiczenia, później również wykłady z anatomii artystycznej. Rozpoczął prace nad wydaniem anatomii artystycznej, ilustrowanej miedziorytami. Dyplom na Wydziale Sztuk Pięknych uzyskał w 1939. Był współzałożycielem powstałej w 1937 roku„Grupy Wileńskiej” z którą wystawiał w Wilnie w 1939 r. Twórca teki „Troki”( 1941-1944), składającej się z 32 miedziorytów inspirowanych widokami zamku trockiego i jego okolic. Teka stworzona została na podstawie rysunków i szkiców artysty, powstałych podczas prac konserwatorskich nad ruinami zamku w Trokach, w których brał udział w okresach wakacji od 1935 r. Główną jego pasją była grafika, malował również obrazy olejne, najczęściej pejzaże oraz kompozycje architektoniczne. Brał udział w wystawach sprawozdawczych Wydziału za lata 1933-34 i 1934-35. Prace jego znalazły się w subskrypcji grafiki ogłoszonej przez wileńskie czasopismo "Słowo" (1934, 1935, 1937 (dwukrotnie), 1939) oraz przez "Kurier Wileński" (1940). W grudniu 1944 został aresztowany przez władze radzieckie i przetrzymywany w więzieniu na Łukiszkach, gdzie zmarł najprawdopodobniej 2 II 1945. Żoną artysty była Aldona Romanowiczowa, z domu Nebelska (1909-2009), malarka i konsrwatorka.
• Romanowicz (Nebelska) Aldona
• Rolicz Stanisław
• Rogińska Władysława
  Malarka, graficzka, nauczycielka. Ukończyła Seminarium Nauczycielskie w Wilnie i pracowała jako nauczycielka na białoruskiej wsi. Angażowała się w działalność społeczną, popularyzowała czytelnictwo i reżyserowała plenerowe spektakle teatralne dla miejscowych mieszkańców. Interesowała się malarstwem. Doskonaliła swój warsztat malując i rysując, dzięki czemu zdała egzamin z wyróżnieniem i rozpoczęła naukę na WSP Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. Malarstwa uczyła się w pracowniach Bronisława Jamontta i Aleksandra Szturmana. Grafikę studiowała u Jerzego Hoppena. Na uczelni poznała swojego przyszłego męża, Bolesława Rogińskigo, z którym wzięła ślub w 1935 roku. W 1936 na świat przyszedł ich syn Łukasz, który kontynuował w przyszłości artystyczne tradycje rodzinne i do dziś czynnie działa głównie w dziedzinie grafiki. Studia młodożeńców przerwała wojna. Podczas okupacji Władysława prowadziła zajęcia nauczania początkowego na tajnych kompletach. W 1942 na świat przyszła córka Justyna. W maju 1945 roku w ramach repatriacji rodzina Rogińskich przenosi się do Gdańska. Władysława kontynuuje studia na WSP Uniwersytetu Mikołaja Kopernika. Dyplom uzyskuje 1948 roku. Artystka, tak jak jej mąż zaangażowała się w dokumentowanie zrujnowanego Gdańska. Powstałe wówczas obrazy pokazane zostały w 1946 roku na pierwszej po wojnie wystawie pt. "Zabytki starego Gdańska". W 1951 roku przychodzi na świat trzecie dziecko - córka Małgorzata. Władysława wraca do zawodu nauczycielki w liceum w Nowym Porcie. Prowadziła też zajęcia z malarstwa m. in w Ognisku Plastycznym w Kartuzach. Już przed wojną zainteresowała się również grafiką warsztatową. Uprawiała drzeworyt, linoryt i akwafortę. W grafice dążyła do wzmocnienia ekspresji operując zdecydowanie wydzielonymi płaszczyznami czerni i bieli, dając często przewagę czerni. Prace swoje prezentowała na Ogólnopolskich Konkursach Grafiki Marynistycznej. Malowała najchętniej obrazy o tematyce marynistycznej, widoki Gdańska oraz portrety.
• Rogiński Bolesław
  Artysta plastyk, grafik. Na Wydziale Sztuk Pięknych USB w Wilnie studiował w latach 30 -tych (do 1 IX 1939). Uczył się w pracowni prof. Ludomira Sleńdzińskiego i Jerzego Hoppena. Brał udział w wystawach sprawozdawczych wydziału za lata 1935/1936–1937/1938. W latach 1935, 1937, 1939 brał udział w subskrypcji grafiki wileńskiej. Prace swoje pokazał na Wystawie Wileńskich Artystów Plastyków w Wilnie w 1940 oraz na Wystawie Grafiki w Muzeum Sztuki w Wilnie w 1941. Pracował jako rysownik w Muzeum Archeologicznym USB. Od 1936 roku był członkiem Spółdzielni Pracy Artystów Wileńskich (SPAW). Podczas studiów ożenił się z koleżanką z wydziału, malarką, graficzką, nauczycielką Władysławą Żukowską, z którą doczekał się trójki dzieci. (Patrz hasło: Władysława Rogińska) Dyplom uzyskał na Wydziale Sztuk Pięknych UMK w Toruniu. Zamieszkał z rodziną w Gdańsku, gdzie od 1945 aktywnie brał udział w organizowaniu „życia plastycznego”. Dom Rogińskich w Gdańsku – Wrzeszczu stał się miejscem spotkań artystów działających w Gdańsku. Bolesław brał udział w utworzeniu w ZPAP sekcji grafiki w listopadzie 1945. W roku 1946 założył zespół amatorów plastyków przy Morskim Domu Kultury. W latach 1945-46 wspólnie z żoną tworzył dokumentację rysunkową zniszczonego Gdańska. W latach 1960–1974 zainicjował i zorganizował (we współpracy z Muzeum Pomorskim w Gdańsku) ogólnopolski (później polsko-fińskich) konkurs grafiki marynistycznej. Brał udział w wystawach okręgowych ZPAP, wystawach ogólnopolskich oraz Biennale Grafiki. Bolesław Rogiński uprawiał malarstwo i grafikę. We wczesnej, przedwojennej fazie jego twórczości widoczny jest niewątpliwy wpływ Jerzego Hoppena, od którego artysta nauczył się zagadnień warsztatowych i trafnego wyboru technik graficznych, w zależności od przedstawianego tematu. Artysta stosował głównie akwafortę, ale także drzeworyt i linoryt. Lubił też eksperymentować, tworząc własne techniki, np. pracując na korze. Głównymi tematami w twórczości artysty były sceny rodzajowe i miejski folklor. W pracach powojennych dominują widoki Gdańska i jego zabytków oraz tematyka marynistyczna z portami, przystaniami rybackimi, plażami Bałtyku, czy portretami rybaków. Bolesław Roigiński nagradzany był dwukrotnie przez władze Gdańska (1950, 1975) za swoją działalność artystyczną i społeczną. W roku 1978 odznaczony został Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
• Rewieńska Aniela
• Popławski Adolf