De revolutionibus - varia
Zestaw pozycji
- Tytuł
- De revolutionibus - varia
- Opis
- De revolutionibus - varia
Pozycje
-
Karta tytułowa pierwszego wydania De revolutionibus z zapiską proweniencyjną Jana Zamoyskiego w egzemplarzu Biblioteki XX. Czartoryskich, sygn. 2338 III A Cim Saf -
-
MyHeritage Deep Nostalgia -
Mikołaj Kopernik o Układzie Słonecznym
-
Po lewej: model ruchu Saturna z jednym epicyklem i ekscentryczną orbitą względem środka orbity Ziemi E. Środek orbity Saturna znajduje się w punkcie D. Na rysunku nie zachowano skali, Źródło: De revolutionibus Po prawej: model ruchu Wenus wewnątrz orbity Ziemi ABG. Styczne do orbity Wenus z pozycji Ziemi G wyznaczają maksymalne wschodnie i zachodnie odchylenie (elongację) Wenus od Słońca. Środek orbity Wenus D wędruje po małym kółku DNM wewnątrz obydwu orbit. Środek orbity Ziemi znajduje się w punkcie C, Źródło: De revolutionibus -
Obchody 550-lecia urodzin Mikołaja Kopernika, Toruń 2023 -
Oryginalne rysunki faz Wenus sporządzone przez Galileusza oraz schematyczny obraz powstawania faz w modelu geocentrycznym i heliocentrycznym. W modelu geocentrycznym nie ma szansy zobaczyć obserwowanych przez Galileusza kwadr i pełni Wenus -
Pergaminowa oprawa egzemplarza pierwszego wydania De revolutionibus z Biblioteki im. Zielińskich TNP, sygn. XVI, 170 -
Biblioteka im. Zielińskich Towarzystwa Naukowego Płockiego, sygn. XVI, 170; k. 98 -
Biblioteka im. Zielińskich Towarzystwa Naukowego Płockiego, sygn. XVI, 170; k. 133 -
Biblioteka im. Zielińskich Towarzystwa Naukowego Płockiego, sygn. XVI, 170; k. 1 -
Biblioteka im. Zielińskich Towarzystwa Naukowego Płockiego, sygn. XVI, 170; k. 63 -
Tadeusz Śliwiak, Astrolabium z jodłowego drzewa. Poemat o Mikołaju Koperniku, Kraków 1953, s. 48. -
Hans Schenck, Portret Tiedemanna Giesego, drewno polichromowane, ok. 1525/1530, Bode-Museum, Berlin, Inv. 5526, Źródło: Wikipedia -
Czytany tekst przygotowany został w oparciu o przedmowę Mikołaja Kopernika do O obrotach sfer niebieskich, skierowaną do Jego Świątobliwości papieża Pawła III, w tłumaczeniu Mieczysława Brożka (Wrocław 1987).
-
Rękopiśmienna karta stanowiąca uzupełnienie brakującej w druku składki w pierwszym wydaniu dzieła Mikołaja Kopernika De revolutionibus z egzemplarza Biblioteki Jagiellońskiej, sygn. Cim. 8288, rękopis imitujący druk -
Rękopiśmienne karty stanowiące uzupełnienie brakujących w druku składek w pierwszym wydaniu dzieła Mikołaja Kopernika De revolvtionibus z egzemplarza Biblioteki Jagiellońskiej, sygn. Cim. 8288 -
Każda gwiazda powinna zataczać na niebie elipsę będącą rzutem orbity Ziemi o rozmiarach zależnych od odległości. Skutkiem ogromnego oddalenia gwiazd ruchy paralaktyczne były niemierzalne aż do połowy XIX w. Obecnie pomiary paralaks do wyznaczania odległości gwiazd wykorzystuje europejski satelita GAIA. (Źródło: E. Rybka, Astronomia ogólna, PWN, 1968, 1970) -
Starożytny i Kopernikowski schemat ruchu Księżyca. Środek orbity Księżyca F w modelu starożytnym obraca się w wokół środka Ziemi E w przeciwną stronę niż środek epicyklu Księżyca MN. W rezultacie odległość Księzyca w kwadrach (linia BD) jest dwa razy mniejsza niż w nowiu i pełni (linia AC). W modelu Kopernika (na rysunku nie zachowano skali) z dwoma epicyklami, zaadaptowanym od Ibn Asz-Szatira, D faktycznie wskazuje pozycję Ziemi. Średnica tarczy Księżyca w tym modelu zmienia się w zakresie ok. 29-37 minut łuku, o wiele bliżej rzeczywistości niż w modelu Ptolemeusza, Źródło: De revolutionibus -
Zapiski w woluminie pierwszego wydania De revolutionibus ze zbiorów Biblioteki Narodowej w Warszawie, sygn. SD XVI.F.967, k. 89 -
Zaznaczenie wersów do usunięcia opatrzone zapiską (w tłumcz. z j. łac.) „te linijki kazał usunąć Trybunał Inkwizycji za pontyfkatu Urbana VIII” w egzemplarzu pierwszego wydania De revolutionibus Biblioteki im. Zielińskich TNP, sygn. XVI, 170, k. iiii verso -
a) Oś wirującej raz na dobę Ziemi, wykonuje również powolny obrót wokół bieguna ekliptyki zataczając pełen stożek raz na ok. 26 tys. lat b) Obrót ten powoduje powolne cofanie się punktów równonocy po ekliptyce, skracając długość roku zwrotnikowego (kalendarzowego) o ok. 20,4 minuty, w stosunku okresu obiegu Słońca przez Ziemię – roku gwiazdowego. (Źródło: A. Opolski, Astronomiczne podstawy geografi, PWN, 1966)